سخن روز

روز عيد بود همه مردم شهر براي تفريح و گردش به بيرون از شهر رفته بودند، جواني زيبا رو و خوش فكر در شهر مانده بود، او فرصت را غنيمت شمرد و تبر را به دست گرفت و به بت خانه شهر رفت و او تك و تنها بود و با تبر بت ها را مي شكست، عرق از سر رو رويش سرازير بود،او در اين شرايط بسيار سخت هرگز احساستنهايي نمي كرد چون در دل خداوند را داشت كه صاحب آسمان ها و زمين است.
راستيچرا بسيارى از مردم امروز با اين ‏كه در ميان توده‏ هاى عظيمى از جمعيّت‏هاى انسانى زندگى مى‏ كنند، و دوستان و آشنايان فراوانى دارند، باز احساستنهايى جانكاهى آن ها را رنج مى ‏دهد؟
فكر مى‏ كنند هيچ كس نيست كه وجود آن ها را درك كند، اصلًا مثل اين‏كه يك موجود «زيادى» در اين جهان هستند، زندگى براى آنها بى ‏مفهوم و بى‏ هدف است؟
از خودشان گريزانند، از ديگران نفرت دارند، نسبت به هر حادثه بدبينند و يا لااقل بى‏ تفاوتند؟

لطفا بقيه متن را در ادامه مطلب بخوانيد